Estamos de nuevo!
Tot mijn vreugde mocht ik dit jaar voor de tweede keer naar Peru af reizen om mijn werk als project-coördinator te vervullen. Het bijzondere van deze reis was dat ik dit samen met mijn lieve moeder mocht doen. Ook nu heb ik twee van de drie projecten – in Ayacucho en Cusco, Arequipa is dit jaar vertegenwoordigd door Daan – bezocht. In Ayacucho hebben mijn moeder en ik de Comedor bezocht.
Ayacucho
We kwamen aan tijdens lunchtijd en het was weer volle bak in restaurante El Fuego! Pelaya was deze dag de serveerster, Magali en Sabina stonden samen in de keuken. Pelaya stond met haar rug naar mij toe en was blij verrast toen ik zei: Buenas tardes señora Pelaya! Een dikke knuffel en tranen volgden. Voor twee van de drie mamas is het een heftige en moeilijke periode. Drie maanden geleden is de moeder van Pelaya overleden en zoals jullie wellicht hebben gezien op onze Facebookpagina, heeft de zoon van Pelaya een ernstige oogziekte waardoor hij op het moment aan een oog blind is, het andere oog volgt langzaam. El Fuego heeft in Augustus een actie opgezet om geld in te zamelen voor een operatie aan zijn oog waardoor hij kan blijven zien.
Pelaya is El Fuego en alle donateurs zeer dankbaar voor de bijdrage die reeds is geleverd. Ook voor Sabina zijn het roerige tijden; haar moeder ligt sinds een aantal weken in Lima in het ziekenhuis. Afgezien van hun persoonlijke problemen, gaat het zakelijk gezien goed. De comedor is elke dag vol met gasten! Natuurlijk waren er cadeautjes uit Nederland meegekomen: Stroopwafels (Peruanen zijn immers gek op zoetigheid) en nieuwe snijplanken in de kleuren rood (vlees), wit (zuivel) en groen (groentes). Na het bezoek aan de comedor zijn we meegegaan naar het huis van Margot, die net verhuisd was en heel trots haar nieuwe onderkomen én moestuin liet zien…. Een kort bezoek aan Ayacucho, maar zeker de moeite waard. Als klap op de vuurpijl de volgende ochtend toen wij over Lima naar Cusco vlogen: Onze lieve mamas waren in alle vroegte naar het vliegveld gekomen. Helaas waren wij al door de douane, dus een echte stevige knuffel konden we niet meer geven, maar ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik zag hoe uitbundig ze stonden te zwaaien achter het hek, vele handkusjes de lucht inslingerend!
Cusco
Diezelfde dag kwamen wij aan in Cusco, voor mij een heerlijke terugkomst in deze magische stad, voor mijn moeder een indrukwekkende, nieuwe ervaring. En na het toch wel vreemde-eend-in-de-bijt-zijn in Ayacucho (zoveel gringas/toeristen zijn er doorgaans niet in Ayacucho), was het stadse en één van de vele toeristen zijn – toch wel een leuke afwisseling. Woensdag 15 november: De dag van de kwalificatiewedstrijd van Peru voor het WK! Dat was te merken; overal hingen Peruaanse vlaggen, hadden mensen voetbalshirts aan en natuurlijk vlaggetjes en ‘Te amo Peru’ op hun gezichten geschminkt (tja, ik weet welk land mijn support krijgt volgend jaar!). Mijn idee om gelijk naar het kinderhuis te gaan, kwam dan ook niet uit, zo vertelden de leraressen mij: aangezien de wedstrijd ’s avonds was, reden er de hele dag nauwelijks bussen richting het kinderhuis… Ik moest dus nog even geduld hebben om de leraressen en de kindjes weer te kunnen zien. Uiteindelijk bleek mijn geduld weer op de proef te worden gesteld, want helaas werd ik vervolgens gekweld door…. Reisziekte noemen ze dit zo mooi, toch?
Schrijnend en verdrietig om te zien. Een ander punt waar ik zeer van schrok, waren de doorgezakte matrassen. De één erger dan de ander, maar het zag er niet goed uit! Gelukkig waren er ook positieve berichten: Zo zijn de meisjes verhuisd naar het nieuwe huis, achter het ‘oude’ kinderhuis. Het zijn mooie, ruime slaapkamers waar ze met z’n zessen op een kamer slapen. Een mooie muurschildering trok mijn aandacht: er is een boom waar alle kindjes die er wonen hun hand in verf op mogen zetten. Een ander positief punt, is dat onze leraressen eindelijk een eigen lokaal hebben die afgesloten wordt als de kinderen weggaan! Echter zijn er nieuwe kasten nodig voor de opslag. Een voordeel van het feit dat er weinig kinderen zijn op het moment, is dat de leraressen veel individuele aandacht kunnen geven. Zo heeft Katia de hele middag met één van de meisjes ladingen met huiswerk weggewerkt. Naast de schrijnende maar ook positieve ontwikkelingen in het kinderhuis, is er nog veel meer gebeurd in de paar weken Peru.
Na een paar dagen lukte het eindelijk om met Ayde en Katia af te spreken en met hen naar het kinderhuis te gaan. Hier stuitte ik van de ene verrassing op de andere, helaas niet heel positief. Ten eerste was er een heerlijk bruggetje waar we overheen mochten (ik ben niet zo dapper aangelegd in dat opzicht…). Vervolgens kwam ik er in het kinderhuis achter dat er op dit moment in plaats van 21 kinderen, maar 9 kinderen wonen (de verwachting is echter dat er in januari en februari weer nieuwe kinderen zullen komen). Er zijn een aantal gezinnen verhuisd en kinderen zijn op last van de rechter overgeplaatst naar andere plekken; ofwel terug naar familie, ofwel naar een ander kinderhuis. Hoewel er maar weinig kinderen wonen, viel het me op dat ze vrijwel allemaal dun zijn. Bij navraag aan Katia, bleek dat de kinderen op het moment te weinig eten krijgen, omdat er vanuit REMAR op het moment te weinig geld is.
Inca Educa
Zo heb ik samen met de leraressen een kennismakingsgesprek gevoerd met de directeur van ONG Inca Educa. Deze stichting, die 15 jaar geleden is opgericht door de Nederlandse Marleen Hoogeboom, met in principe hetzelfde doel als wij: Kansarme kinderen kansrijker maken. Ze is begonnen met een klein project voor straatkinderen die op adem konden komen, ging cursussen geven, deze cursussen zijn uiteindelijk uitgegroeid tot een volwaardige vakschool waar op het moment ongeveer 500 adolescenten een vakopleiding van een jaar volgen! ( http://www.inca-educa.org/index.php) Dit zou fantastisch zijn voor een aantal kinderen/adolescenten van het kinderhuis en het sluit naadloos aan bij het El Fuego Scholarship Programme waar we begin dit jaar mee zijn begonnen. Hierbij ondersteunen we jongeren financieel bij het volgen van een beroepsopleiding. Een fijn gesprek met een leuke rondleiding, beide partijen staan zeer positief tegenover een eventuele samenwerking!
Aangezien mijn tijd in Peru beperkt is en wij als El Fuego de afgelopen jaren hebben gemerkt dat het soms lastig communiceren is met onze Peruaanse werknemers, heeft het bestuur enige tijd geleden besloten om een project-coördinator op locatie te zoeken. Iemand die Spaanstalig is, enthousiast, daadkrachtig, initiatiefrijk, samenwerkend, beschikt over organisatorisch inzicht, iemand die goede kennis van en goed om kan gaan met digitale communicatie. Deze persoon kan als klankbord fungeren en op locatie op zoek gaan naar nieuwe initiatieven om meer kinderen te kunnen helpen! Een mooi rijtje eigenschappen en een heldere taakomschrijving. De project-coördinator is gevonden in de vorm van Antonella. Antonella leidt samen met haar twee broers het hostel dat ik als ‘mijn huis’ in Cusco beschouw. Ze is heel enthousiast en wil heel graag op sociaal gebied iets bijdragen aan de kinderen van haar land! Het kennismakingsgesprek met de leraressen is gevoerd, de kinderen hebben Antonella al ontmoet en het contract is getekend! Haar eerste opdracht is om samen met de leraressen te zorgen voor nieuwe kasten én nieuwe matrassen voor de kinderen. Daarnaast heeft het bestuur op aanraden van ondertekende besloten om het kinderhuis tijdelijk ondersteunen met eten voor de kinderen, zodat hun gezondheid en hiermee hun gemoedstoestand en concentratievermogen weer verbeterd worden. Al met al was het een mooi en vruchtbaar bliksembezoek aan het mooie Peru! Un abrazo!
